Onnozele ontvleugeling

Afgelopen zaterdagavond had ik het druk. Begin van de avond zat ik nog in de trein uit Nijmegen om naar een zeer geslaagde BBQ te gaan waar de premiere van de nieuwste ELMarieau produktie te zien was. Er is veel gelachen en het publiek reageerde goed op alle goede grappen.

Vervolgens begaf ik me naar cafe Verderop waar een hemels feestje was. Bij de ingang werd ik al opgewacht door een ware engel; althans.. een zilver gebodypainte jongen in boxershort met vleugels; erg stijlvol dus. Binnen aangekomen bleken er nog twee engelen rond te huppelen (gespeeld door Alfred en Ellen). Het bier vloeide rijkelijk en de muziek was geloof ik ook wel leuk. Toen Ellen me vertelde dat ze huiswaarts zou keren, vroeg ik haar iets heel ondeugends. Namelijk of ik haar mocht ontvleugelen. Gelukkig is Ellen de kwaadste engel niet en stond gewillig haar mooie verenvleugels af. Zelfs haar boa schonk ze mij.

Helemaal in mijn nopjes was ik mezelf aan het aankleden en huppelde vervolgens vrolijk rond op het feest. Uiteraard propbeerde ik de aandacht van figuren met een fototoestel te winnen. Zeer bijzonder was mijn vertoning daar niet, omdat ik er lang niet zo engels uit zag als de gebodypainte jongen. Na een half uurtje vond ik het tijd voor het volgende feest. Van de organisatie mocht ik de vleugels houden; het feest was immers toch ten einde aan het raken.

Onderweg naar het huisfeest waarbij ik dwars door centrum fietste rond een uurtje of twee, werd ik van alle kanten toegeschreeuwd. Zo vaak zie je namelijk geen jongen op een knalgele fiets en grote witte vleugels op zijn rug fietsen.

Op het huisfeest werd ik met grote ogen vol verbazing en jaloezie aangegaapt. Een voor mij onbekend schattig meisje vroeg me of ze m'n vleugels even om mocht. Aangezien ook ik de kwaadste niet ben stelde ik ze tijdelijk ter beschikking voor haar. Toen ik op een gegeven moment naar de toilet ging, zag ik haar pardoes naar de deur rennen en de trap af stormen. Ik riep haar nog na, maar ze reageerde niet op mijn roep om teruggave der vleugelen.
Uiteraard ben ik haar niet achterna gerend, maar was toch niet erg te spreken over de inpikking. Zonder vleugels was het feestje toch een stuk minder leuk geworden inmiddels en al snel vertrokken we dan ook maar richting eigen huis.

Buiten aangekomen hingen daar twee spierwitte vleugels in de donkerte van de nacht aan het ruggetje van madame. Ik vroeg de dievegge vriendelijk of ik mijn vleugels nog terug zou krijgen. Toen ze hierop 'Nee' zei en vervolgens weer weg wilde lopen, greep ik haar bij de vleugels en trok net zo lang (en hard) tot er iets bij haar zou knappen. Gelukkig waren dit de elastiekjes.