Mijn naar verslaving neigende persoonlijkheid heeft toegeslagen

Al die tijd heb ik me weten te bedwingen, maar uiteindelijk heb ik me toch aan mijn rare lust overgegeven.
Toen ik vanmorgen wat prachtige schetsen ging inscannen kwam ik reeds op het idee. Namelijk hoe het zou voelen om mijn hoofd op de glazen plaat te leggen, de deksel op mijn hoofd te laten rusten en vervolgens het apparaat te laten scannen. Een erg absurd idee natuurlijk. Maar elke keer dat ik weer iets geschetst had baande ik een weg naar het grote apparaat en speelde met deze gedachte.
Aangezien de scanner -die eigenlijk meer weg heeft van een log kopieerapaaraat- gewoon in een openbare gang staat waar door studenten druk wordt gewandeld en er aan die gang docentenkamers gelegen zijn, durfde ik in eerste instantie niet mijn fantasie te realiseren.
Maar toen ineens, bij de vijfde of zeske keer scannen deze dag, knapte er iets bij me. Schichtig keek ik om mee heen en zag even geen enkele ziel in de normaal zo drukke gang. Het was nu of nooit. Ik drukte mijn neus tegen de glasplaat, pakte met links het de klep beet, liet hem op mijn achterhoofd zakken en drukte met rechts op de scanknop. Wat een sensatie! Hier heb ik nu al de hele ochtend over gedagdroomd! De naar verslaving neigende persoonlijkheid van mij vroeg direct om meer. Ik tilde de klep iets verder op, verplaatste mijn hoofd zodat nu in plaats van mijn neus mijn wang tegen de glasplaat gedrukt zat. En jahoor, daar ging mijn rechter wijsvinger weer. Met een ferme druk op de knop werd mijn hoofd voor de tweede keer in zijn bestaansgeschiedenis gescand.
Ik ben blij dat ik tijdens de scansessie niet gesnapt ben; ik hoop door dit verhaal wel door jullie begrepen.